Voor Diabc interviewde ik enkele bikkels, die diabetes hebben. lees hoe zij ermee om gaan.
Trailrunning haalt het beste in mij naar boven
Cynthia de Vries (32) studeerde diergeneeskunde en specialiseerde zich in pathologie, ze werkt als veterinair patholoog in Eindhoven en heeft sinds kort een jonge Heidewachtel. Ze heeft diabetes type 1 sinds haar zestiende, gebruikt een sensor en een pomp. Loopt trailruns in de bergen.
Hoe gezond Cynthia de Vries ook eet en leeft, ze heeft altijd zeer schommelende bloedglucosewaarden. Niets werkt. Ondanks dat doet ze vooral wat ze het liefste doet: trailrunning in de bergen.
“Vorig jaar zomer heb ik een trailrun gelopen in Davos: een hardloopwedstrijd door de Zwitserse bergen van ruim 23 kilometer met 650 hoogtemeters. Een gigantische uitdaging. Bij de start twijfelde ik nog: moet ik wel beginnen? Kan ik dit wel? Mijn bloedglucosewaarden waren sky high op dat moment. Ik besloot mijn gedachten te negeren, me te richten op de run en vooral te genieten.
Wisselende waarden ben ik op zich wel gewend. Al bijna zeventien jaar haal ik alles uit de kast om ze stabiel te krijgen. Veel sporten, gezond eten, voedseldagboeken bijhouden, een training overslaan bij ontregelde waarden; het maakt allemaal niets uit. Veel stress, weinig stress? Ik zwabber geregeld van akelig lage hypo’s naar torenhoge hypers. Vooral dat element vind ik bikkelen: dat mijn diabetes een eigen leven leidt, ondanks mijn inspanningen om de waarden binnen de lijntjes te houden.
Dat diabetes best beperkend kan zijn, merkte ik tegen het einde van mijn studie diergeneeskunde. Als kleuter wilde ik al dierenarts worden, maar tijdens de laatste praktijkfase vol nachtdiensten, bleek dit vak een te zware wissel te trekken op mijn gezondheid. Ik zat voortdurend op de gang van de paardenstal met mijn rolletjes dextro. Mijn vrienden maakten zich zorgen en drongen aan op rust. Op dat moment zag ik in dat ik een ander pad moest kiezen, hoe moeilijk ook. Ik koos voor veterinaire pathologie, het onderzoeken van weefsel en cellen van dieren. Ik ben nu erg blij met mijn keuze, dit precieze, onderzoekende vak past eigenlijk beter bij me.
Sporten is mijn ultieme uitlaatklep, daar ontspan ik pas echt van. Ik doe aan hardlopen, krachttraining en ik maak een tot twee keer per jaar een huttentocht in de bergen. Ik was al een tijdje op zoek naar een nieuwe uitdaging en hoorde van Diabest, een stichting die bergwandelingen organiseert voor mensen met diabetes. Dat bleek de perfecte combinatie: lopen met mensen die snappen hoe lastig het is om je glucosewaarden goed te regelen bij dit soort inspanningen. Ik heb er een paar heel goede vrienden aan overgehouden.
Na de bergtocht met Diabest wilde ik wat nieuws, het liefst iets waar ik een beetje ‘bang’ van werd. Ik kwam uit op trailrunning: een combinatie van hardlopen en bergwandelen. Toen ik aan Alexander Stork van Diabest, een goede vriend, en inmiddels ook mijn internist, vertelde dat ik in Davos een trailrun ging lopen, riep hij gelijk: “Gaaf. Doen. En ik ga mee!” We hebben hard getraind en het was fijn dit samen te beleven. Bijkomend voordeel was het sparren over mijn bloedglucosewaarden: wat een luxe.
Tijdens de run heb ik intens genoten van de prachtige omgeving, het rennen door de bergen en langs de Davosersee. Toen nog die laatste loeizware kilometers, maar ik kwam steeds dichter bij het stadion en hoorde ineens mijn naam omroepen. Het werd een emotionele bedoening bij de finish: ik heb het gehaald! Dat was al het afzien en bikkelen meer dan waard. Trailrunning haalt het beste in mij naar boven, het zorgt ervoor dat ik mijn diabetes even helemaal los kan laten.”
Willem (33) werkte jarenlang in de muziek- en eventindustrie. Momenteel is hij zich aan het heroriënteren op werk dat beter aansluit bij zijn gezondheid. Hij heeft type 1 sinds zijn 17de, gebruikt een pomp en een sensor.
Mijn lijf kon mijn heftige leefstijl niet bijhouden
Willem (33) ziet zichzelf niet als een bikkel. Diabetes hebben, dat vindt hij wel bikkelen. ‘Je leven aanpassen aan het waardeoordeel van een apparaat, dat vind ik lastig.’
“Als ik aan het thema bikkelen denk, dan heb je het ongeveer wel over mijn leven. Mijn lichaam kampt met pittige complicaties en ondanks dat ik nog een jonge vent ben, voel ik me soms een opa. Ik heb altijd meer dan voluit geleefd, ik deed waar ik zin in had. Maar die heftige leefstijl kon mijn lijf niet helemaal bijbenen.
Zeventien jaar was ik toen ik diabetes kreeg. Ik wilde er het liefst zo weinig mogelijk van weten. Ik vond het oneerlijk dat ik als zoetekauw ineens op mijn eten moest letten. Insuline spuiten vond ik akelig, het deed zo zeer. Ik spoot wel, maar stemde de hoeveelheden niet af op wat ik at. Ik was vooral bezig met mijn carrière en lekker feesten, totaal niet met mijn lijf.
Ik werkte in die tijd in de sales en verdiende bakken met geld, ik had veel vrienden en alles ging top. Tot het knapte. Dat had ook met mijn cocaïnegebruik te maken. Ik besloot mijn leven anders aan te pakken. Ik meldde me bij een verslavingskliniek en onderging een jaar lang intensieve therapie. Daarna ging ik de hbo-opleiding eventmanagement doen, ik was toen 24. Cocaïne heb ik nooit meer aangeraakt.
In mijn derde studiejaar liep ik stage bij een bedrijf dat grote dance-events organiseert. Dat was mijn wereld. Die sfeer, die collectieve energie van mensen die helemaal uit hun dak gaan, daar paste ik perfect in en zodoende ben ik er blijven werken. Ik bleek hier goed in, had veel lol, reisde veel en maakte de meest waanzinnige feesten mee. Ook nu speelde diabetes voor mijn gevoel nauwelijks een rol. Achteraf gezien waren al die nachten doorhalen, het werken in smerige zalen op onregelmatige tijden niet echt gezond. Maar ik riep altijd: “Ach, dan ga ik maar eerder dood”. Alleen wist ik toen nog niet dat je niet eerder gaat, maar langzaam.
Ik heb altijd snel geleefd, dus kreeg ik ook snel klachten, zoals ontstekingen, vermoeidheid, neuropathie en als laatste kwam er retinopathie bij. Nu weet ik pas echt wat bikkelen inhoudt. Voortdurend een waardeoordeel krijgen via de sensor. En elke twee weken injecties halen voor mijn ogen, iets waar ik nooit aan zal wennen. Kom niet aan het oog, dat is voor mij de plek van de ziel, zo zuiver. En nu krijg ik daar injecties in! Vreselijk. Het kost ook veel tijd: naar het ziekenhuis reizen, daar wachten, de koppijn, de dag erna uitrusten. En dat gebeurt niet één keer, maar met regelmaat en ik weet niet voor hoe lang.
Met mijn werk bij dat evenementenbureau ben ik inmiddels gestopt, en ook het zelfstandig ondernemerschap dat ik de afgelopen drie jaar heb gedaan, vraagt nu teveel. Misschien is een minder stressvolle baan, die ik kan combineren met mijn diabetes een beter plan. Dat is nu mijn battle. Van er nooit mee bezig willen zijn, lijk ik nu fulltime met mijn diabetes druk te zijn. Ik schrijf er veel over, ik denk er veel over. Want des te meer tijd ik erin steek, des te beter het met me gaat. Gek eigenlijk dat mijn hele leven nu toch om die diabetes draait.”