Voorjaarsschoonmaak voor het lijf. Journalist Dana Ploeger gebruikte een vakantie voor een detox – samen met haar man. ‘Wat mis je dan?’ ‘Nou, gewoon, alles.’
Het is al zo lang geleden, dat ik het me niet eens meer kan herinneren: een weekje samen weg zonder de kinderen. Just us. Dit jaar waren de omstandigheden ineens zo dat er zes lege dagen voor het oprapen lagen. En omdat ik wel van projecten houd, stelde ik voor om niet alleen te luieren, te lezen en te wandelen, maar er iets extra’s aan toe te voegen. We hadden allebei een periode achter de rug van snoeihard werken en aanzienlijk minder zorg voor onszelf. Onze lijven en hoofden waren aan een stevige voorjaarsschoonmaak toe, vond ik.
“Wat? Serieus?”, reageerde een goede vriendin. “Je gaat voor het eerst sinds jaren samen een weekje weg en dan ga je detoxen? Geen wijn, geen etentjes, geen ontbijtjes op bed? Ben je wel goed snik?” Ik had geen steekhoudend antwoord en twijfelde. Toch was het verlangen naar een fitter, schoner en wat slanker lijf sterker dan het vooruitzicht van een lome week vol restaurantbezoekjes.
Verrassend genoeg reageerde mijn man gelijk positief. Dus sjeesde ik de dag voor vertrek langs de natuurwinkel en de supermarkt en kocht twee tassen vol fruit, groente, bakjes humus, blikken kokosmelk en een peperdure pot amandelpasta. Officieel – zo opperde het geraadpleegde boek ‘Simply Daytox – in 7 dagen terug naar de basis’ van Kyra de Vreeze – had ik die notenpasta 48 uur daarvoor zelf kunnen maken.
Door de amandelen te weken, spoelen, kiemen, bakken en pureren. Daar was het niet van gekomen. Wel hadden we ons voorbereid door alle suikers, vlees, wijn, zuivel en koffie stapsgewijs uit ons menu te bannen.
Zoete aardappel
Onze bestemming is oostelijk Duitsland, waar we al enige jaren regelmatig verblijven, daar is het stil en wifi-loos. Een veilige plek, want deze week gaan we ook afkicken van mails, app’s en social media. En zo zitten we na een dag rijden ’s avonds tegenover elkaar – zonder enige afleiding – aan een warm sapje van één zoete aardappel en één biet.
En dus niet aan de gebruikelijke Hähnchen mit Pommes, die we bij aankomst altijd eten bij de ‘Deutsche Eiche’ met oma in de keuken en zoonlief achter de bar. We lachen om ons karige maal en zijn binnen tien minuten klaar. Mijn blik dwaalt naar het wijnrek met heerlijke Duitse biowijn; die moet wachten tot een andere vakantie. Voordat we er vroeg induiken – want, zegt Kyra: ‘zorg dat je acht uur slaapt’ – zet ik alvast een kom met havervlokken en abrikozen in de week. Voor het ontbijt.
Het schema vertelt ons dat de dag begint met yoga. Op het vloerkleed voor de houtkachel wurmen we ons in onmogelijke houdingen (voor de goede yogaverstaander de ‘twist op handen en knieën’ en de ‘eenbenige downward facing dog’).
Daarna douchen, koud afspoelen voor het verhogen van de weerstand en het extra afvoeren van afvalstoffen en dan aan het ‘ontbijt’. Het is inmiddels al tien uur en we hebben flink trek. Met een ‘abrikozen-kokosbowl’ (van havervlokken, abrikozen, kokosmelk, kardemom en munt) zitten we aan tafel. Getver, wat een vieze kledder; niet echt een handige kick-off. Ik warm het havergoedje een beetje op, dat verbetert de boel – ietsjes. Zet dit de toon voor de komende week?
Kriegelig
Gelukkig blijken de verdere kommen met soep, smoothies en eenvoudige salades wel smakelijk en vooral eenvoudig te maken. De bereiding duurt niet langer dan een kwartiertje, ‘zodat je wat tijd wint’, schrijft Kyra. ‘Die tijd kun je vervolgens besteden aan andere essentials, zoals rustig kauwen, opruimen, tijd met je geliefden, stretchen, of een paar minuutjes in de zon.’ Tijd hebben we genoeg deze week.
Maar omdat we wat kriegelig worden van alle adviezen, vragen en opdrachten van Kyra laten we het ingeblikte schema snel los. We willen niet alles opschrijven wat we voelen of een ‘tafeldekritueel’ bedenken. Zonder de kinderen hebben we juist behoefte aan doen waar we zin in hebben. Dus laten we niet het boek, maar de momenten bepalen waar we zin in hebben; buiten mediteren, een stadswandeling – inclusief uitgebreid kerken bekijken – een dutje, een vrijpartij zomaar midden op de dag en ’s avonds lange gesprekken over wat ons drijft en wat we verlangen voor de komende tijd.
Dag 1, 2 en 3 verlopen rustig en aangenaam. Wat we eten is vullend genoeg, en voor we het in de gaten hebben is het alweer tijd voor de volgende maaltijd. Wel loop ik meerdere keren per dag gedachteloos naar de voorraadkast. Puur uit gewoonte. Maar ik pak niets. Mijn lief heeft daar meer moeite mee. “Wat mis je dan?”, vraag ik. “Nou, gewoon, alles. Ik loop de hele dag aan lekker eten denken. Ik mis vooral het brood. En mijn koffie!”
Opvallend is de sfeer, die is anders dan anders. Uiteraard door het gebrek aan tienerhectiek, maar ook door het ontbreken van het doorgaans uitgebreide koken, tafeldekken, afruimen, afwassen en boodschappen doen. Zo’n kom is zo omgespoeld. En er is minder onrust – ook in ons. We zijn stiller, genieten meer en ik denk weinig aan het werk en aan thuis. Het razen is weg in mijn hoofd. Mijn telefoon trekt niet meer om de paar minuten mijn aandacht – alleen voor het achterblijvende thuisfront staat ’ie nog aan.
Lamlendig
Dag 4 zijn we ineens allebei strontvervelend, suf en lamlendig. Kennelijk zit er een grens aan ons fijne zen-gevoel. We krijgen al ruzie boven de ontbijtbowl van sinaasappel, banaan, kokosyoghurt, avocado en twee eetlepels basilicum. “Doe dat irritante boekje nou eens weg! Dit weet je toch allang, waar je stress van krijgt en wat je eraan kunt doen.”
Om niet meteen om 9 uur in een enorme ruzie te belanden, sta ik resoluut op en ga douchen. Daar denk ik: hij heeft wel gelijk, ik duik veel te veel in dit project, wil het te goed doen. Na de douche zak ik onderuit in de bank. En lig zo een uur voor me uit te mijmeren. Die ochtend mijden we elkaar een beetje, maar na wat stille uren maken we ’s middags een lange wandeling en eten op een zonnig terras (stiekem) een heerlijke salade met een stuk knisperig vers desembrood. Smaakt dit altijd zo goddelijk?
De laatste dag zijn we weer vrolijk en pittig fit. We snoeien de heggen, verplaatsen wat planten, poten nieuwe rozen en bouwen ’s middags nog een kast in de badkamer. Nu ja, wij? Hij eigenlijk. Ik zit te lezen. Beiden zijn we ook wel weer blij dat het voorbij is, eten heeft voor ons toch ook vooral met gezelligheid te maken, het koken, het lange tafelen. Dit sappen voelt niet als eten.
En ’s avonds gaan we op de goede afloop naar een fijn Italiaans restaurant. Ik kies voor muntwater en gegrilde groente, maar aan de overkant van de tafel zet de ober een ‘Sal-timbocca a la Romana’ met een glas Merlot neer. En koffie toe. “Is dat handig, denk je?” opper ik. “Ja, hoor.” Ik slaap die laatste nacht heerlijk, maar naast mij is het bed urenlang leeg. Die espresso op die brandschone maag – waar 10 dagen geen spoortje cafeïne te vinden was – is wat heftig binnengekomen. Met als resultaat dat het huis midden in de nacht helemaal opgeruimd is en onze tassen al ingepakt klaarstaan. Ook dat is voor herhaling vatbaar.
In de week na de detox hebben we beiden veel meer energie dan normaal en we zijn allebei twee kilo lichter. We bouwen ons eetpatroon heel rustig op, zodat we het schone gevoel zo lang mogelijk vasthouden. En koffie na het eten is nog niet teruggekeerd in het patroon. Dit ga ik zeker nog eens doen, al vermoed ik niet vaker dan één keer per jaar.
Verantwoord thuis detoxen
Je kunt een detoxkuur volgen in een spa- of kuuroord waar het sapvasten wordt gecombineerd met massages, rustmomenten en saunabezoek. Maar het kan ook gewoon thuis: de meeste kuren duren 3 tot 5 dagen. Bij natuurvoedingswinkels, natuurgeneeskundigen en op internet zijn legio mogelijkheden te vinden. De kuren variëren in strengheid: de 7-daagse daytoxkuur van Kyra de Vreeze is een light-versie, waarbij je kleine, vaak vloeibare maaltijden eet. Je kunt ook sapkuren volgen waarbij je louter groente – en fruitsappen drinkt. Voor mensen met (chronische) aandoeningen is het goed een arts vooraf te raadplegen.